Çimen ve Asmaların Çözgü ve Atkıları: Zaman İçinde Doğal Bir Şiir Örmek

Hasır dokumacılığın hammaddesi, toprağın hediye ettiği yeşil ipek ipliklerine benziyor. Sarı Nehir Havzası'ndaki buğday samanları güneşte kehribar renginde parlıyor. Islatılıp kurutulduktan ve zanaatkarlar tarafından şeritlere ayrıldıktan sonra brokar kadar ince hasırlara dokunabilir. Jiangnan su kasabalarından gelen, nemden ıslanmış saz sapları, bir zamanlar taze hasat edilmiş su kestanelerini ve su kestanelerini tutmak için kullanılan dolgun saklama sepetlerine örülmüştür. Dağlık güneybatıdaki mısır koçanları, tahıl kokusunu koruyarak, çocukların ellerinde çekirge oyuncaklarına veya köylü kadınların omuzlarında sepetlere dönüşüyor. Hasır dokumacılığının en büyüleyici yanı, doğal malzemeleri tamamen benimsemesidir; farklı uzunluklardaki sapların sanatsal bir şekilde düzenlenmesi, sanki rüzgarı ve sabah çiyini çözgü ve atkıya dokuyormuş gibi, kademeli bir desen oluşturur.

Rattan dokuma ise bitki asmalarının dirençli canlılığını sergiliyor. Güney Çin'den gelen sarmaşık, zanaatkarların elinde buharlanarak, bükülerek ve parlatılarak sertliğinden ve vahşiliğinden sıyrılıp uysal ve uyumlu bir dokuma malzemesine dönüşüyor. Rattan objeler genellikle doğal kıvrımlara sahiptir. Sandalye oturma kısmının "S" kıvrımı ergonomik olarak tasarlanmıştır, depolama rafının içi boş tasarımı ise ışık ve gölgenin parıltılı bir etkisini sağlar. Zamanla rattan sandalye giderek koyu bir bal rengine bürünür, yüzeyi insan vücudunun dokunuşuyla giderek daha pürüzsüz hale gelir, sanki kullanıcısıyla örtük bir simbiyoz sağlamış gibi. Ming Hanedanlığı'nın aydınları, rattan mobilyaları "basit biçimi ve derin anlamı" nedeniyle övüyorlardı. Jiangnan bahçelerinin pavyonlarında ve teraslarında rattan koltuklar ve masalar, eşsiz kayalar ve muz ağaçlarıyla bütünleşerek akıcı bir mürekkep resmi yaratıyor.

Bu iki kadim zanaat çağdaş tasarımda yeniden hayat buluyor. Tasarımcılar, hasırın hafifliğini rattanın dayanıklılığıyla birleştirerek, Doğu estetiğini modern işlevsellikle harmanlayan parçalar yaratıyor. Sıcak sarı ışıktan süzülen hasır abajurlar, duvara damar benzeri gölgeler düşürüyor. Rattan ve metal çerçevelerin bir karışımı olan paravanlar, mekan içerisinde sanal ve gerçek bölücülerin bir araya gelmesiyle oluşan bir oyun yaratıyor. Moda sahnesinde bile hasır çantalar ve rattan sandaletler pastoral bir hava yayıyor ve şehirlilerin doğaya olan şiirsel özlemini uyandırıyor.

Hasır nesnelerin narin dikişlerine veya rattanın dokusunun iç içe geçmiş düğümlerine dokunduğumuzda aslında yüzyıllardır zanaatkarlarla etkileşime giriyoruz. Tekrarlanan bu dokuma hareketleri, insanlığın malzemeye olan anlayışını, pratikliğe olan bağlılığını ve her şeyden önce doğaya olan saygısını ortaya koyuyor. Hızla gelişen tüketim mallarının çağımızda, biyolojik olarak parçalanabilen malzemeleri ve uzun ömürleriyle saman ve rattan nesneler, sürdürülebilirliğin en basit kavramını temsil ediyor: Topraktan geliyorlar ve eninde sonunda toprağa geri dönecekler; geride yalnızca hassas kullanımlarının anısını bırakacaklar.