De schering en inslag van gras en wijnranken: een natuurlijke poëzie door de tijd heen weven

De grondstoffen voor het weven van stro lijken op groene zijden draden, geschonken door de aarde. Tarwestro uit het stroomgebied van de Gele Rivier glinstert amberkleurig in de zon. Nadat het door ambachtslieden is geweekt, gedroogd en in strengen is verdeeld, kan het worden geweven tot matten die zo fijn zijn als brokaat. Rietstengels uit de watersteden van Jiangnan, vochtig van het vocht, worden gevlochten tot dikke opslagmanden, die vroeger werden gebruikt om vers geoogste waterkastanjes en waterkastanjes in te bewaren. Maïskolven uit het bergachtige zuidwesten behouden de geur van graan en veranderen in sprinkhanenspeelgoed in kinderhanden of in manden op de schouders van boerenvrouwen. Het meest fascinerende aspect van strovlechten is de volledige omarming van natuurlijke materialen. De kunstzinnige rangschikking van stengels van verschillende lengtes creëert een trapsgewijs patroon, alsof de wind en de ochtenddauw in de schering en inslag zijn verweven.

Rotanvlechtwerk benadrukt daarentegen de veerkrachtige vitaliteit van klimplanten. Door de handen van ambachtslieden wordt de blauweregen uit Zuid-China gestoomd, gebogen en gepolijst en verliest deze zijn hardheid en wildheid. Hierdoor verandert de blauweregen in een zacht en meegaand weefmateriaal. Rotanvoorwerpen hebben vaak natuurlijke rondingen. De S-vormige curve van de zitting van de stoel is ergonomisch vormgegeven, terwijl het holle ontwerp van het opbergvak zorgt voor een glinsterend effect van licht en schaduw. Na verloop van tijd krijgt een rotanstoel een diepe honingkleur en wordt het oppervlak steeds gladder onder invloed van het menselijk lichaam, alsof er een stilzwijgende symbiose met de gebruiker is ontstaan. Literatoren uit de Ming-dynastie prezen rotanmeubelen vanwege hun "eenvoudige vorm en diepe betekenis". In de paviljoens en terrassen van de tuinen van Jiangnan complementeren rotanbanken en -tafels de unieke rotsen en bananenbomen, waardoor een vloeiend inktschilderij ontstaat.

Deze twee eeuwenoude ambachten krijgen nieuw leven in hedendaags design. Ontwerpers combineren het lichte gewicht van stro met de stevigheid van rotan en creëren zo stukken die oosterse esthetiek combineren met moderne functionaliteit. Strolampenkappen filteren warm geel licht en werpen schaduwen als strepen op de muur. Schermen, een combinatie van rotan en metalen frames, creëren een spel van virtuele en echte scheidingslijnen in de ruimte. Zelfs in de modewereld ademen handtassen van stro en sandalen van rotan een landelijke sfeer uit, die het poëtische verlangen van stadsbewoners naar de natuur oproept.

Wanneer we de fijne steken van stroobjecten of de verweven knopen in de textuur van rotan aanraken, zijn we in feite in contact met ambachtslieden door de eeuwen heen. Deze repeterende weefbewegingen getuigen van het menselijk inzicht in materialen, het streven naar praktische bruikbaarheid en vooral van eerbied voor de natuur. In dit tijdperk van snel evoluerende consumptiegoederen belichamen voorwerpen van stro en rotan, met hun biologisch afbreekbare materialen en lange levensduur, het eenvoudigste concept van duurzaamheid: ze komen van de aarde en keren er uiteindelijk naar terug, waarbij alleen de herinnering aan het tedere gebruik achterblijft.