Volharding binnen handbereik: oude ambachtslieden vertellen verhalen over de tijd met gevlochten manden

Als je de werkplaats van Meester Zhou binnenloopt, is de lucht gevuld met de natuurlijke geur van rotan. Vers ingekocht groen rotan ligt netjes opgestapeld in de hoeken. Deze rotan ondergaat een reeks processen, waaronder zeven, drogen, weken en pellen. "Alleen rotan dat zeven dagen in de zon heeft gelegen en vervolgens drie uur in warm water heeft geweekt, is zowel sterk als breekbaar," legt Meester Zhou uit, terwijl hij een stok oppakt en deze vakkundig met zijn vingertoppen in een boog buigt, zijn bewegingen vloeiend als stromend water. De gevlochten manden in zijn handen hebben geen ingewikkelde patronen, maar bezitten de meest verfijnde details: elke centimeter van de mand is strak en gelijkmatig gevlochten, de handvatten zijn speciaal verstevigd met drie rotanlussen en de bodem is bekleed met antislip bamboestrips. "Vroeger gebruikten plattelandsbewoners manden om voedsel en andere benodigdheden in te bewaren, dus moesten ze stevig en duurzaam zijn. Nu gebruiken stadsbewoners ze als decoratie en voor picknicks, dus moeten ze ook duurzaam zijn."

De gevlochten manden van Meester Zhou roepen veel jeugdherinneringen op. Sommige klanten komen speciaal naar hem toe om een ​​"handvatmand" te bestellen, vergelijkbaar met die van zijn grootmoeder toen hij klein was. Ze zeggen dat het zien ervan hen doet denken aan de tijd dat ze met haar naar de markt gingen. Anderen, zoals jongeren, komen langs om kleine, gevlochten rotan fruitmanden te bestellen om thuis fruit in te bewaren, wat een milieuvriendelijke en huiselijke ervaring creëert.

Tegenwoordig wordt de markt overspoeld met machinaal vervaardigde plastic en stoffen manden, maar de handgeweven manden van Meester Zhou trekken nog steeds veel vaste klanten. Hij zegt: "Machines weven snel, maar ze missen de warmte van handen. Het weven van een middelgrote rotanmand kost me twee volle dagen. Het duurt een beetje lang, maar de richting van elke rietstengel en de stevigheid van elke knoop worden met zorg ingevuld." In zijn vrije tijd leert Meester Zhou de jongeren in het steegje de basistechnieken van het weven. "Ik wil niet dat dit ambacht in mijn handen eindigt. Elke keer dat iemand het leert, is er meer hoop."

Zonlicht filtert door de ramen van de werkplaats en verlicht de drukke vingers van Meester Zhou en de halfvoltooide manden. De verweven rieten stroken lijken een verhaal over de tijd te vertellen. Dit doorzettingsvermogen, gemeten in vingertoppen, getuigt niet alleen van de erfenis van traditioneel vakmanschap, maar ook van liefde en bescherming voor de ware aard van het leven.